Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Πρόσκληση της ομαδικής εκθέσης στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Πολίχνης της Θεσσαλονίκης


Ομαδική Έκθεση Εικαστικών στην Πολίχνη της Θεσσαλονίκης

ΠΟΛΙΧΝΗ 7.12.2009

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
ΝΟΜΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΔΗΜΟΣ ΠΟΛΙΧΝΗΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ TΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Ταχ.Δ/ση: Θ.Καρυπίδη 2, Τ.Κ. 565 33
Τηλ.: 2310-648147-8
Fax: 2310-648-211
E-mail: grafeiotypou.polichni@n3.syzefxis.gov.gr



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΠΟΛΗ - ΙΧΝΗ
Δημήτρης Βλαχογιάννης, Νίκος Γαλαζούδης, Θεόδωρος Κοσσίδης, Όλγα Μητσέλη, Σερχάτ Μπαμπίρ, Κική Τσιλιγκερίδου, Μαρία Φωτεινάκη, Φανή Φωτιάδου.
Οργάνωση έκθεσης: Γιώργος Τσακίρης (Καλλιτεχνικός Διευθυντής Ε.Ε.Δ.Π.)

Εγκαίνια: Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009 στις 20:30
Διάρκεια έκθεσης: 14 Δεκεμβρίου 2009 – 30 Ιανουάριου 2010
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Παρασκευή 09:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00, Σάββατο 10:00 – 13:00

Ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Πολίχνης συνεχίζει τις ενδιαφέρουσες προτάσεις του εγκαινιάζοντας στις 14 Δεκεμβρίου τη νέα ομαδική έκθεση που φέρει τον τίτλο «Πόλη - ίχνη». Στην έκθεση αυτή συμμετέχουν οκτώ εικαστικοί καλλιτέχνες, οι Δημήτρης Βλαχογιάννης, Νίκος Γαλαζούδης, Θεόδωρος Κοσσίδης, Όλγα Μητσέλη, Σερχάτ Μπαμπίρ, Κική Τσιλιγκερίδου, Μαρία Φωτεινάκη και Φανή Φωτιάδου.
«Οι καλλιτέχνες, που έχουν διαφορετικούς προσανατολισμούς και αισθητικές αναζητήσεις, εκφράζονται με τον δικό του, ξεχωριστό ο καθένας, τρόπο και χρησιμοποιούν μεγάλη ποικιλία μέσων και υλικών, συναντώνται έχοντας ως κοινό σημείο αναφοράς την επαγγελματική τους ιδιότητα -καθώς είναι όλοι Καθηγητές Καλλιτεχνικών Μαθημάτων στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση- και τον τόπο όπου ζουν ή εργάζονται, την Πολίχνη της Θεσσαλονίκης.
Παρόλο που η ιδέα έμοιαζε στην αρχή ριψοκίνδυνη, καθώς αποτελεί μάλλον δύσκολο και παράτολμο εγχείρημα η συνύπαρξη στον ίδιο χώρο έργων διαφορετικών ως προς τη σύλληψη και την αισθητική αντίληψη, εντούτοις το αποτέλεσμα πιστεύουμε πως δικαιώνει τους οργανωτές και ιδιαίτερα τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή των Ε.Ε.Δ.Π. κ. Γιώργο Τσακίρη, καθηγητή του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ., ο οποίος είχε την ιδέα και ανέλαβε την πρωτοβουλία αυτής της διοργάνωσης», σημειώνει στο κείμενο του καταλόγου η Ιστορικός Τέχνης, Ελένη Κάρτσακα.
«Η έκθεση αποτελεί μια καλή ευκαιρία για γόνιμο προβληματισμό, καθώς το φιλότεχνο κοινό της πόλης, οι εκπαιδευτικοί, αλλά και οι μαθητές έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με ενδιαφέρουσες εικαστικές προτάσεις και τη δυνατότητα να προσεγγίσουν διαφορετικές τοποθετήσεις γύρω από το ζήτημα της αισθητικής αντίληψης. Θα έχουν έτσι την ευκαιρία να αναρωτηθούν για τους τρόπους που η εσωτερική ανάγκη για δημιουργία λειτουργεί σε συλλογικό επίπεδο ως δύναμη ζωογόνα και ενοποιητική και να ανακαλύψουν ίσως απροσδόκητες ομοιότητες σε καλλιτέχνες που μοιάζουν να μην έχουν τίποτα κοινό…», καταλήγει.


ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

Aram Tigran "Hatın", (Έρχονται)

Aram Tigran "Xemıli Zozan" (Στολιστήκαν τα παρχάρια (βοσκοτόπια) )

Πέθανε ο μεγάλος καλλιτέχνης της κουρδικής μουσικής Aram Tigran στην Αθήνα


Στις 8 Αύγουστου του 2009, σε ηλικία 75 χρονών πέθανε στο νοσοκομείο Ευαγγελισμό στην Αθήνα ο Αρμενικής καταγωγής καλλιτέχνης της κουρδικής μουσικής Aram Tigran.

Ο Aram Tigran συνέθεσε και ερμήνεψε με την χαρακτηριστική μεστή και βελούδινη φωνή του πάνω από 300 κουρδικά ερωτικά, παραδοσιακά και επαναστατικά τραγούδια.

Ο Aram Tigran γεννήθηκε 15.01.1934 στην πόλη Qamışlo του υπό συριακής κατοχής τμήματος του Κουρδιστάν, σε ηλικία 32 χρονών μετακόμισε στην Σοβιετική Δημοκρατία της Αρμενίας όπου έμεινε για 24 χρόνια εκεί και από το 1990 ζούσε μόνιμα στην Ελλάδα. Η επιθυμία του ήταν να ταφεί στην πόλη Diyarbekır του τουρκοκρατούμενου τμήματος του Κουρδιστάν.

Ο Aram Tigran θα ζήσει μέσα στα έργα του και στην συλλογική μνήμη των Κουρδών και των Αρμενίων.

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Η γιαγιά μου, 1989, λινόλεουμ, 22x14 εκ.




Μάνα με παιδί 2, 1998, οξυγραφία, 25x16,5 εκ.


Κραυγή, 2005, χάραξη σε plexiglass, 102χ82 εκ.


Σερχάτ Μπαπίρ – Πολιτική τέχνη πέρα από τη γραφικότητα

    Η αυστηρή λογοκρισία στις τέχνες μετά την 11η Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, προκάλεσε ένα, αναμενόμενο ίσως, κύμα πολιτικοποίησης ενάντια στον Μπους που σάρωσε από γκαλερί έως τηλεοπτικές κωμωδίες. Αμέσως εμφανίστηκε μια αντίστοιχη τάση καταγγελίας και κριτικής στην αγορά της τέχνης, ειδικά στις διεθνείς εκθέσεις: Αναπτύχθηκε έτσι περαιτέρω το λεξιλόγιο της “τέχνης της ταυτότητας” και της “πολυπολιτισμικότητας” της δεκαετίας του ’80: Στις καλές στιγμές της, η επαναπολιτικοποίηση αυτή μετά το 2001 δεν μιλούσε πλέον για “φωνές ως τώρα βουβές”, ή “απειλούμενες τοπικές ιδιαιτερότητες”, αλλά για τη γενικευμένη βιοπολιτική συνθήκη της “αντιτρομοκρατικής ασφάλειας”, όπου όλοι είναι δυνητικά υπό επιτήρηση, ύποπτοι μέχρις αποδείξεως του εναντίου.

      Τα χαρακτικά του Σερχάτ Μπαπίρ στο πλαίσιο της “πολιτικής τέχνης”,  δεν είναι ούτε ‘έθνικ’, ούτε αποστασιοποιημένα σχόλια. Δεν έχουν να διεκδικήσουν ούτε τοπική αυθεντικότητα, ούτε νομιμοποίηση των προθέσεών τους. Φέρουν τη σφραγίδα της προσωπικής στράτευσης εκ των προτέρων. Πολιτικός πρόσφυγας στην Ελλάδα, πολιτικοποιημένος δηλαδή φύσει και θέσει, ο Σερχάτ έκανε τα εμπόδια δύναμή του. Μετά τη ζωγραφική, εξοικειώθηκε με τη χαρακτική, (σπουδάζοντας δίπλα σε σπουδαίους χαράκτες και δασκάλους όπως ο Ξενής Σαχίνης, ο κυρίως καθηγητής του και ο Μανόλης Γιανναδάκης). Του ταιριάζει η χαρακτική,  για την υψηλή απόδοση στις νοηματικές και αισθητικές της αντιθέσεις, για το σεβασμό στη διαδικασία της παραγωγής, για την αναπαραξιμότητά της και τις ιστορικές της αναφορές στα εμβλήματα και τις εικονογραφήσεις κειμένων. Του επιτρέπει να μην κρύβεται πίσω από μια ήπια ουδετερότητα, ούτε και να καταπνίγει τον προσωπικό του λυρισμό. Φαίνεται να μιλά για την έννοια της “πατρίδας”, ως κομμάτιού όμως ενός σύμπαντος από πόνο, στερήσεις και απουσίες: Έργα όπως το Κουρδιστάν, Τσετσενία, Θιβέτ’ (2003) ή οι ‘Πρόσφυγες στη Μεσόγειο’ (2001) και η ‘Αυτοδιάθεση’ (2006) μιλούν για τον πόνο και την ελπίδα στον παραλογισμό της πολεμικής συνθήκης, μιας συνθήκης που αφορά σήμερα όλες τις σφαίρες του γεωπολιτικού ελέγχου. Σε ορισμένα έργα είναι αμείλικτα συγκεκριμένος, (‘Γυναίκα σε Χωριό που θα Καταστραφεί, και ‘100 χρόνια Κουρδικής Δημοσιογραφίας’), παρέχοντας επιχειρήματα σ’ έναν αγώνα που συνεχίζεται στα μέτωπα της Μέσης Ανατολής αλλά και δίπλα μας – ο Αριβάν Οσμάν Αμπντουλά, Κούρδος του Ιράκ, ξυλοκοπήθηκε στην Ηγουμενίτσα από λιμενικούς και είναι ακόμη σε κώμα,  Κούρδοι και Τούρκοι βρίσκονται σήμερα στα δίχτυα της ελληνοτουρκικής συμφωνίας επαναπροώθησης μεταναστών του 2004. Σαν πολιτικές αφίσες, η ‘Σύμπλευση’ (2005) και η ‘Κραυγή’ (2005) προσφέρουν το αλληγορικό πλαίσιο για τα εργαστήρια μιας δικαιότερης συλλογικής ζωής.  Κι έπειτα, η ‘Επιβίωση’, η ‘Επιστροφή’, το ‘Τότε’, μετουσιώνουν μια νοσταλγία διαρκή σε μνήμη που διασώζει στιγμές ομορφιάς μέσα στην απελπισία. 

Λία Γυιόκα 

Ιστορικός Τέχνης

Από την εφημερίδα «Μακεδονία της Κυριακής» 24 Μαΐου 2009.  

Για την έκθεση χαρακτικής στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Θεσσαλονίκης. 


Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Αιχμαλωσία, 2005, χάραξη σε plexiglass και ξύλο, 102x82 εκ.


Η Χαρακτική του Σερχάτ

Το έργο του Σερχάτ έρχεται για μια ακόμη φορά να πιστοποιήσει ότι η μετανάστευση είναι πρώτα απ’ όλα υπόθεση εσωτερική. Εμπεριέχει το αμετάκλητο ενός παρελθόντος , όταν ξεκληρίζεται ο οικογενειακός και κοινωνικός ιστός και ο εγκλιματισμός σε μια άλλη χώρα, μια χώρα υποδοχής, δίνει δυνατότητες αναδιαπραγμάτευσης για να μη χαθούν οι μνήμες.

Έξω από τα «τείχη» της διάστασης ενός τόπου, όπου καθένας γεννιέται και γαλουχείται , όταν οι συνθήκες συνωμοτούν αρνητικά, κατοχυρώνονται κατευθύνσεις συναισθημάτων και πράξεων, περιφρουρούμενες παντοιοτρόπως. Πολλαπλασιάζονται οι βιωματικές μνήμες, περιχαρακώνονται μορφές και τόποι, ήθη και έθιμα, ιστορία και παιδεία και συσπειρώνονται σ’ ένα ευρύ νοητικό πλαίσιο, χωρίς ιδεοληψίες, παρά ως ένα συνειδησιακό χρέος, ως μια εθνική πλέον εκκρεμότητα.

Και ο Σερχάτ, πολιτικός πρόσφυγας από το Κουρδιστάν, έρχεται με τη ζωγραφική του, κυρίως, όμως, με τη χαρακτική του να καλύψει όλα όσα δεν έχουν γίνει κατανοητά ή δεν έχουν ειπωθεί για την πατρίδα και τους δικούς του ανθρώπους.

Τύχη αγαθή ή καλλιτεχνική του έφεση. Μια προσβάσιμη είσοδος για τη φοίτησή του στη Σ.Κ.Τ. της Θεσσαλονίκης , όπου εγκαταστάθηκε, από το 1985, στα εικοσιένα του χρόνια, ως πολιτικός φυγάς.

Στην αγεφύρωτη απόσταση με την πατρίδα του, το κέλυφος της Σχολής στάθηκε ο κατάλληλος χώρος, που του έδωσε δυνατότητες να μυηθεί στα μέσα εκείνα, με τα οποία άρχισε να περιγράφει την αποξένωση, την τραγικότητα του εμποδισμένου ορίζοντα, θέτοντας πίσω από τις εικόνες αιχμές μιας πολιτισμικής ιστορίας και μιας τοπολογίας αντιμέτωπης μ’ ένα άλυτο, τραγικό κενό.

Με μεθοδικότητα και με τη νοσταλγία ενός απροσπέλαστου παρελθόντος θα επιδοθεί σε μια συστηματοποιημένη χαρτογράφηση μνήμης, χωρίς πληθωριστικές υπερβολές.
Λιτά, κι αυτό όχι άκριτα, κάνοντας οικονομία στις χειρονομίες του, θα αναδείξει όσα εκείνος έκρινε σημαντικά, με μία αισθητική τρυφερότητα, που τρέφεται υπόκωφα από νοήματα και συμβολισμούς.

Για όσους ζουν πολύ καιρό μακριά από τον τόπο τους και βλέπουν το χρόνο να κυλά ανελέητα, η δύναμη της εικόνας δεν επιτρέπει τη λήθη. Και ο Σερχάτ, χωρίς μυθοποιητικές εξιστορήσεις, γνωρίζει να αφηγείται ενθυμήσεις, που τριβελίζουν αντί να σιωπούν. Με συστηματικότητα ξυπνά συνειδήσεις, προβάλλει εκκρεμότητες, δρα ενεργά στην προσέγγιση ενός προβλήματος.

Ο τρόπος με τον οποίο ανατρέχει σε πηγές της πατρίδας του καταχωρείται σχηματικά, ελέγχεται αισθητικά, διαπραγματεύεται χρωματικά, έτσι, ώστε καθένα από τα έργα του να αντιμετωπίζεται ως παρελθοντική, προσωπική ενθύμηση, ως η ιστορική εκείνη εικόνα μιας μακρινής πραγματικότητας που έχει χλομιάσει, χωρίς να χάσει τίποτα από τα χαρακτηριστικά της.

Κι αν η ύπαιθρος και τα κτίρια καταγράφονται έρημα, για το Σερχάτ παραμένουν ζωντανά από τις ψυχές των ανθρώπων, που αναγκάστηκαν να τα αποχωριστούν.

Η αποτύπωσή τους προκαλεί μια ιδιάζουσα, ιστορική αφύπνιση, συμπυκνώνει αναφορές προσωπικής βίωσης, ενδύεται μια δραματουργία ανεπαίσθητα θορυβώδη, για να προβάλλει το κραυγαλέο γεγονός της καταπατημένης γης.

Μολονότι το πρώτο πτυχίο του από την Α. Σ. Κ. Τ. ήταν στη ζωγραφική (1987-1992), στα εργαστήρια του Κοντού και του Δημητρέα, η επαφή του με τη χαρακτική, πολύ πριν αποφασίσει να ακολουθήσει την κατεύθυνσή της, σπουδάζοντάς την στην Α. Σ. Κ. Τ., κοντά στον Ξενή Σαχίνη (2001-2007), του αποκάλυψε φορμαλιστικές πράξεις, πριμοδοτικές στις εννοιολογικές του συλλήψεις.

Στα πρώτα, γνωστά χαρακτικά του, φτιαγμένα κατά την περίοδο 1993-2000,-μορφές, γνώριμες για εκείνον, γεμάτες θλίψη, με κουρδική φορεσιά, τριγυρισμένες από σύμβολα, κούρδισες μάνες με παιδιά στην αγκαλιά, δέντρα συγκροτημένα με παλάμες, ορθωμένες σε ικεσία, έρημα χωριά, άγονα τοπία,-συμπυκνώνεται μια τραγικά βιωμένη πραγματικότητα, την οποία επιτείνει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, το άσπρο με το μαύρο χρώμα, το οποίο, έντεχνα αναμειγμένο με καφέ, ελαφρύνει ανεπαίσθητα το πάγωμα της εικόνας.

Από το 2001 που ξεκινά συστηματικά μαθήματα χαρακτικής, περισσότερο απελευθερωμένος, εναρμονίζει στα θέματα που πραγματεύεται γραφές και χαρακτήρες, στοιχεία αλληλένδετα με έμμεσες αναφορές στο πρόβλημα που τον ταλανίζει.

Το άσπρο με το ιδιάζον μαύρο, το αφηρημένο και το ρεαλιστικό, ως σκηνικά συνηγορούν τον πρώτο καιρό στην αισθητικοποίηση της σκέψης του και οι τίτλοι, όπως «Πρόβλημα», «Πύργος της Σιωπής», «4=1», «Οι πρόσφυγες στη Μεσόγειο», επιτρέπουν μια ενιαία πρόσβαση στο έργο του και την κατανόησή του.

Σταδιακά, χρώματα προσεκτικά διαλεγμένα νοηματοδοτούν και επιτείνουν το συμβολισμό των εικόνων. Έργα όπως κλασικά πορτρέτα κούρδων πνευματικών δημιουργών, όπως ο λογοτέχνης «Celadet A. Bedirxan», με κείμενό του να διατρέχει τη μορφή του, «Ο Βυθός» σε παραλλαγές με σημασιολογικές προβολές και θέματα καταγγελτικά μιας πολιτικής με τραγικές επιπτώσεις σε λαούς ανήμπορους να αντιταχθούν, - «Κουρδιστάν, Τσετσενία, Θιβέτ», «Πρόσφυγες» -, όπου τα συρματοπλέγματα στο πρώτο και τα παρατεταγμένα και εμπλεκόμενα πρόσωπα στο δεύτερο, επιστρεφόμενα με σταυρικά σύμβολα, εξειδικεύουν το έργο του μέσα στον εικαστικό λόγο της εποχής και της τέχνης.

Οι αναφορές αυτές του Σερχάτ αποτελούν σημείο ιστορικής συνείδησης, προβάλλουν και διεθνοποιούν διεργασίες γεγονότων αδιάψευστων και επικαλούνται την αναγνώρισή τους.

Με χρώματα θερμά και ψυχρά εντατικοποιούνται οι προθέσεις προβολής τους και στις περιπτώσεις αφηρημένων σχεδιασμών έρχονται οι τίτλοι - «Επιχειρήσεις Enfal», «Αντιπαράθεση», «Σύμπλευση», «Καλαμιά» - να υποδηλώνουν ότι η ψευδαίσθηση της εικόνας υποκρύπτει και πάλι αναφορές σ’ ένα νοητικό χώρο τόπων και πολιτικής διάστασής του.

Οι υπαινικτικές προβολές, γίνονται περισσότερο εύγλωττες σε συνθέσεις που συνομιλούν με νοσταλγικές, έως και ρομαντικές εικονοποιήσεις και η ανάγνωσή τους αποκρυπτογραφείται σε κάποιες περιπτώσεις και πάλι, από τους τίτλους, όπως «Αιχμαλωσία», ενώ τα πουλιά «Γερανοί», με το στοιχισμένο πέταγμά τους έρχονται να δηλώσουν τη μετοίκηση, τη μετανάστευση στην ανερμάτιστη ελευθερία.

Ο Σερχάτ δεν απομακρύνεται από το πρόβλημα της πατρίδας του. Με κάθε τρόπο περιχαρακώνει τον τόπο και το ευρύτερο νόημά του και όταν η πληγή γίνεται εντονότερη τον επαναπροσδιορίζει με τη δομική του διάσταση – ακατοίκητες πόλεις - , τη φυσική του γεωγραφική σύσταση, τη βλαστοφορία του, με δείγματα αναγέννησης της διπλά στη γερμένη από έλλειψη ζωής. ( «Πόλη 1», « Πόλη 2», «Πόλη 3», «Λίμνη της Wan», «Αναγέννηση»).

Σύμφυτες οι εικόνες αυτές με το βαθύ καφέ και τις ώχρες σφραγίζουν το μέλημά του να διατηρηθεί η μνήμη και το βίωμα στη διάσταση του χρόνου.

Στη σειρά με τον τίτλο «Αυτοδιάθεση», 2005-2006, το θέαμα με τις μαύρες, ραδινές φιγούρες οικογενειών που πορεύονται στο άγνωστο, εμφανίζεται με καθαρότητα και κυριολεξία ο βεβιασμένος εκπατρισμός. Η ένταση της ανάμνησης φέρνει αντιμέτωπο το θεατή με ένα πρόβλημα ανοιχτό, καταχωρημένο με εννοιολογικές συλλήψεις, σκληρό και ξεκάθαρο, αποκρυσταλλωμένο. Και ο γερανός που ίπταται συνοδευτικά, δοσμένος με χρώματα αλληγορικά και αισιόδοξα – ανοιχτοπράσινα, πορτοκαλί - , μέσα από τους καφέ και ώχρινους ημικυκλικούς σχηματισμούς, γίνεται η προστατευτική δύναμη και η ελπίδα ότι το νομαδικό ταξίδι θα είναι ελπιδοφόρο, παρά την αγεφύρωτη απόσταση από τους προσωπικούς πόθους και την πληγωμένη, κοινωνική εγκατάλειψη.

Το βαθύτερο αίτημα του Σερχάτ, όπως φαίνεται από την εξελικτική πορεία, είναι να προσδιορίσει μια αντικειμενική πραγματικότητα, άλλοτε δυσδιάκριτα και άλλοτε με μια ευκρίνεια εναργή, στοχεύοντας στην έκθεση ενός ανοιχτού αιτήματος. Η αυξημένη αναφορικότητά του στην προοδευτική χρήση νέων τεχνικών χάραξης, - οξυγραφία, ακουατίντα, κολλαγραφία, ξυλογραφία, λινόλεουμ, πλεξιγκλάς, μικτή τεχνική – εικονογραφικών τύπων και χρωματικών επιλογών, ακόμα και όταν οι μορφές μοιάζουν με διπλωμένες καρικατούρες εγκλωβισμένες μέσα σε κιβωτιόσχημους χώρους, δηλωμένους με περιγράμματα και χρώματα εκρηκτικά, δεν παύει να λειτουργεί ως διαμαρτυρία στέρησης ελευθεριών, απόρροια μιας συνθλιπτικής, πολιτικής πραγματικότητας.

Ο εναλλασσόμενος χώρος – παραλληλόγραμμα, τετράγωνα, τόντο -, στον οποίο αναπτύσσεται η αφηγηματική, με εσωτερική συνοχή, ουσιαστικά δομή των έργων του, είναι τα πεδία όπου η τρυφερή και μελαγχολική ματιά του καλλιτέχνη ακουμπά πεισματικά, συνεχίζοντας έναν πολυετή διάλογο με έναν κόσμο που έχει ακούσια στερηθεί, χωρίς να παύει να μεριμνά γι αυτόν, με τα πρόσφορα μέσα της τέχνης του.

Έλλη Κοκκίνη Καπλάνη
Ιστορικός Κριτικός Τέχνης
Από το κατάλογο του “Serhad Bapir, Αναδρομική Έκθεση Χαρακτικής”, Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, 2009.

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Πρόλογος της Προέδρου της Εφορευτικής Επιτροπής του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου

Η χαρακτική αποτελεί μία από τις πλέον βασικές μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης.

Από τα πρώτα τυπώματα έως τις μέρες μας, έχοντας διανύσει μια μακρά πορεία στον Ελλαδικό χώρο, ανέδειξε κορυφαίους δημιουργούς, οι οποίοι με νέες τεχνικές και πλούσιο εικονογραφικό πρόγραμμα, κατόρθωσαν να παράγουν έργα υψηλής αισθητικής αξίας.

Ο Σερχάτ Μπαπίρ, πολιτικός πρόσφυγας από το Κουρδιστάν, εγκατεστημένος από το 1985 στη Θεσσαλονίκη, με σπουδές στην Α. Σ. Κ. Τ. του Α. Π. Θ., εδώ και 20 περίπου χρόνια έχει αφιερώσει τις καλλιτεχνικές του αγωνίες σ’ αυτή, κατορθώνοντας να την αναγάγει σε τέχνη αξιών, τόσο από άποψη αισθητική, όσο και ως μέσο για να εκφράσει τη διαμαρτυρία του για το λαό του, που δοκιμάζεται εδώ και πολλά χρόνια.

Το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο του δίνει βήμα γνωριμίας με το κοινό, που γνωρίζει να εκτιμά προσπάθειες δημιουργικές που προάγουν την τέχνη και τον πολιτισμό.

Ξένη Βλαχάκη Μηλιαρά
Πρόεδρος Εφορευτικής Επιτροπής
Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου

Από το κατάλογο του “Serhad Bapir, Αναδρομική Έκθεση Χαρακτικής”, Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, 2009.

Πρόλογος του Δημάρχου της Θεσσαλονίκης στον κατάλογο της “Αναδρομικής Έκθεσης Χαρακτικής”

Ο Δήμος Θεσσαλονίκης στηρίζει προσπάθειες καλλιτεχνών
διαφορετικών εθνοτήτων, οι οποίοι κατοικούν και δρουν στην πόλη μας.

Ο Σερχάτ Μπαπίρ, Κούρδος πολιτικός φυγάς, με σημαντικές σπουδές
τόσο στη ζωγραφική όσο και τη χαρακτική στη Σ. Κ. Τ. του Αριστοτελείου
Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έχει καταξιωθεί με το έργο του στην
εικαστική ζωή του τόπου.

Ιδιαίτερα η έφεσή του και οι δημιουργίες του στη χαρακτική τέχνη, τον
έχoυν καταξιώσει σε αυτό το είδος έκφρασης, αποδεικνύοντας ότι η
τέχνη αποτελεί την πλέον πρόσφορη διεθνώς γλώσσα επικοινωνίας.

Η θεματογραφία του, η οποία περιστρέφεται γύρω από την ιδιαίτερη
πατρίδα του, τον καθιστά ως τον πλέον γνήσιο πρεσβευτή της
δοκιμαζόμενης χώρας του και το κοινό στο Βαφοπούλειο Πνευματικό
Κέντρο, θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει την ιστορία ενός λαού με
παραδοσιακές αξίες, που τείνει να αφανιστεί εξ αιτίας αλλότριων
πολιτικών βουλήσεων.

Βασίλειος Παπαγεωργόπουλος
Δήμαρχος Θεσσαλονίκης

Από το κατάλογο του “Serhad Bapir, Αναδρομική Έκθεση Χαρακτικής”, Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, 2009.

Πρόσκληση της Αναδρομικής Έκθεσης του Serhad



Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Πέθανε ο συγγραφέας Νίκος Κάσδαγλης

Νίκος Κάσδαγλης, Αύγουστος του 2004, Ρόδος. (Φωτ. Serhad Bapir)

Στις 17 Φεβρουαρίου του 2009, σε ηλικία 81 χρονών πέθανε στην Ρόδο o Φιλόκουρδος Έλληνας συγγραφέας Νίκος Κάσδαγλης
Θα ζήσει μέσα στα έργα του και στην συλλογική μνήμη των Ελλήνων και των Κούρδων.